Blogia
Estratexias de intervención na convivencia escolar para mellorar a calidade educativa.

Sesión 9: As habilidades sociais.

MÉRCORES, 12 DE MARZO DE 2008.

ORDE DO DÍA:

  • Dar soporte teórico á sesión práctica da volta de vacaciones.
  • Facer role-playing cos profesores sobre empatía, estilo de comunicación asertivo e forma de ser democrática e positiva.
  • Dinámicas de grupo para facer en primaria nos diversos ciclos.
  • Comentar casos de nenos e nenas do colexio aos que lle costa relacionarse ou convivir.

6 comentarios

Coordinador -

3. Exemplos prácticos.
O orientador sabe que un neno ten un trastorno de déficit de atención con hiperactividade, pero hai compañeiros que sen base ningunha lle levan a contraria.
Opción agresiva: Non, non, non… eu son o que sabe o que é o TDAH que para algo son o xefe do dpto. de orientación e punto que ti nin tes idea do tema nin sabes dar clase. Anda, anda. Cala a boca!
Opción pasiva. Bueno… será o que ti digas. Será maleducado, será a estratexia do neno para facer o que lle da a gana como ti dis.
Opción asertiva. Me parece moi ben que teñas a túa opinión, e é verdade que pasas máis tempo que eu co neno, pero eu non digo que o neno sexa hiperactivo porque mo pareza a min. E porque ten desatención: non se fixa no que fai, daslle unha orde e non se entera, estaslle a prenguntar unha cousa e sáltate con outra, actúa sen pensar, etc. Mellor non discutamos e busquemos solucións prácticas para controlar ao neno.
3. Exemplos prácticos.
Quérese organizar o festival de nadal e o profesor de música suxire que tódolos profes canten unha panxoliña, pero algúns compañeiros non queren.
Opción agresiva: Vamos a ver, que pasa. E que tan mal cantades. Non me fastidies, que é so cantar 5 minutos, nin eso queredes facer, bah. A culpa é miña por dicir nada…
Opción pasiva. Vale pois nada.
Opción asertiva. Pois eu noutros tres coles que estiven de sustituto, os profes non só cantaron un vilancico, ata fixemos de reixes magos e aos pais e os nenos encantoulles. Ademáis sería cousa de ensayar dez minutos 3 días antes coa letra diante dun que xa coñecemos.

Exemplos prácticos.
Un neno de infantil faise caca por él e ven o pai a buscalo todo enfadado porque se encontra que o neno está sen cambiar.
Opción agresiva: Pero ti de que vas! Aquí a mestra de infantil son eu! A min páganme por dar clase non por limpar cús, para iso están as sudamericanas.
Opción pasiva: Joh… bueno… non me grites, vale, traeme pañales…
Opción asertiva: Eu sinto moito non poder cambialo, pero non só non teño obriga de facelo, senon que a lei non me permite, porque eu son mestra e non coidadora. A coidadora poderíamos solicita-la, pero inspección non nola van conceder.
Exemplos prácticos.
Un sustituto chega a un centro estando de baixa a directora e o secretario a quen sustitúe. A xefa de estudos lle pide que lle faga traballo burocrático.
Opción agresiva. A mi de burocracias non me fales, déixame dar clase tranquilo. Ese é o teu problema. ¿A min que me dices?
Opción pasiva. Vale, axudareite en todo o que poida.
Opción asertiva. Como ben sabes, os sustitutos vimos a suplir a función docente, e o resto das funcións burocráticas as teñen que asumir funcionarios de carreira, empezando polo equipo directivo e seguindo polos que teñen máis antiguidade.

Coordinador -

Xaime!
Ti en concreto tes unha baza importante: o teu "Non, iso non é verdá, para nada; porque..." que da moi bo resultado cos nenos pequenos.
Se queres un día observo a conducta na aula e despois falamos máis polo miudo e as conclusións que cheguemos llas comentamos aos demáis, a ver que saben eles.

Coordinador -

Os nenos de infantil rexeitan a outros nenos sobre todo pola súa capacidade psicomotriz. Tamén hai que ter en conta que son un pouco estímulo-resposta e que a famlia é o que máis lles determina.
O que podes facer como mestre de infantil e tres cousas prácticas e se necesitas coñecementos teóricos tamén mos podes pedir.
1) Dar exemplo. Ser un modelo de trato agradable e prosocial para os nenos. Compórtate con eses tres nenos/as de xeito moi sociable facendo ver aos nenos os comportamentos bos que teñen e procura reprender aos nenos mellor a soas que diante dos demáis.
2) Facer traballo en grupo. O traballo cooperativo, incluso específico de dinámicas de grupo, respectar os turnos de palabra nas asambleas, etc. favorece que os nenos aprendan a respectar aos demáis.
3) Desmontar as actitudes discriminatorias que os nenos teñen hacia os nenos de ambientes familiares máis desfavorecidos. Centrarse no positivo do neno e facerllo saber ao demáis.
3)

xaime -

na miña clase de 5 anos hai unha nena que lle custa un pouco relacionarse cos demais. Tamén esiste un certo rechazo .hacia duas alumnas

Coordinador -

Na próxima xuntanza virán o Mércores 26 de 15.00 a 17.00 horas as ponentes de habilidades sociais.
Vannos ensinar como exercer de manera práctica a empatía, a asertividade e un xeito positivo de interaccionar cos demáis. Ensinarannos a

coordinador -

ME GUSTARÍA ACLARAR BIEN ESTOS CONCEPTOS.

empatía: ponerse en el lugar del otro desde un punto de vista emocional. pensando como se siente y como nos sentiríamos si fueramos esa persona y nos dieran el trato que le damos. asumir que esa persona no tiene por qué sentir las cosas exactamente igual que las sentiríamos nosotros. eso es comprender a los demás.
asertividad: decir con las cosas con tacto y diplomacia, de manera que no violamos los derechos de los demás (agresividad) y hagamos valer nuestra opinión (no decir nada o pasar sería pasividad). saber defenderse sin agredir. ejemplo: 'alguien dice algo que no nos gusta y no estamos para nada de acuerdo'. el agresivo diría: ¿pero tu que dices? eso es una tontería, para nada nada no tienes razón ninguna, además tu no haces nada quien eres para decirlo? de eso olvídate. el pasivo diría: ... y pensaría (´jo pues no digo nada porque total no me van a hacer caso...). el asertivo diría: aclárame que quieres decir con eso, bueno, muy probablemente tengas tu parte de razón, pero sinceramente yo creo que (diría su opinión) porque (daría su razón).
mensajes tipo yo: suena mejor decir las cosas en primera persona que en segundo. no digas tu no puedes hacerlo que no sabes, suena mejor yo creo que mejor lo pueda hacer yo, pero entre los dos seguro que nos arreglamos. se trata evitar el 'es que tu', 'porque tu', y 'tu' ya que estás culpabilizando.
hacer y recibir críticas: cuando hacemos una crítica hay que tener tacto y cuando la recibimos podemos aceptarla o recharla si queremos.
ser positivos y recompensantes: decir lo que nos gusta de los demás en lo que hace a nuestro juicio bien y felicitarle. decir elogios para que a la otra persona le resulte agradable escucharnos